Sent to you by arya via Google Reader:
هنر در ذات یک نوع اعتراضه. برای همین حکومت ها، وقتی هنر پا به عرصه تقابل میگذاره از اون وحشت دارند، میترسن.
من به اونا اجازه نمیدم علیه من از ابزار من استفاده کنند. این بود که اعتراض کردم که شما حق ندارید چنین کاری بکنید. اون مال این زمان نیست، مال زمان دیگه ای بوده. اگر لازم بود برای این زمان چیزی بخونم، می خونم ؛ که خوندم : تفنگت را زمین بگذار.
وقتی که مرور می کنم می بینم حتی یک هفته نبوده که من در این سی و یک سال، احساس خوشحالی بکنم که در چنین شرایطی زندگی می کنم. حتی یک روزش هم پیش نیومده. همیشه اون سایه تلخ من رو آزار داده.
هرجای دنیا که می بینم مردم شاد و خوب و خوشحالن، اینقدر دوست دارم خوشم میاد. این به من لذت میده. اما وای به اون روزی که تو مملکت خودم می بینم که یه زن پشتیبان نداره، کنار خیابون نشسته، داره سیگار میفروشه. این چیزهارو من نمیتونم ببینم ]استاد اشک هایشان را پاک می کنند[
Things you can do from here:
- Subscribe to دل آواز using Google Reader
- Get started using Google Reader to easily keep up with all your favorite sites
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر شما کمک به ایجاد دموکراسی میکنه
همه با هم یک کشور با نظرات متفاوت و آزاد میسازیم